Preview Een tweede kans by Wendy Onink

Hey guys,

Ik kan jullie wel heel mijn dagen vertellen wat ik heb meegemaakt, maar denk niet dat jullie daar op zitten te wachten... Nu bedacht ik me dat het leuk zou zijn om jullie alvast de eerste pagina van mijn boek te laten lezen.

Hier komt tie...

Hoofdstuk 1.

Laura

Met een schok doe ik mijn ogen open. Voordat mijn
gezichtsvermogen scherp gesteld is voel ik me opgesloten. Waar ben ik?

Ik lig in iets wat mijn bewegingsvrijheid beperkt. Mijn ogen
zijn open. Ik herinner me dat ik lenzen draag en nachtblind ben, maar nog nooit
eerder is mijn gezichtsvermogen zo scherp geweest. Alles is donker, maar toch scherp.
Ik zie de naden van het materiaal waar ik in opgesloten lig. Ik zie de
verschillen in het materiaal en ik zie een hele kleine opening aan het einde,
bij mijn voeten. Ik voel dat ik geen kleding aan heb.

Waarom in godsnaam?

Zonder kleding aan voel ik me niet koud of warm. Ik lig op
een harde ondergrond. Deze ondergrond buigt niet mee. Met mijn handen naast
mijn lichaam begin ik te voelen hoe ver ik mijn handen opzij kan bewegen. Ik
beweeg mijn hoofd en besef meteen dat ik rechtop kan zitten, wat ik dus ook
automatisch doe. Door deze stof heen kan ik niet zien waar ik ben. Met mijn
linkerhand voel ik een afgrond. Ik schuif bijna automatisch met mijn benen naar
links, mijn benen voelen geen harde ondergrond.

Ik kan mijn benen wel heen en weer bewegen, zou ik op een
tafel zitten?

Ik neem een risico en draai me op mijn buik zodat ik mijn
gewicht kan verdelen. Zo kan ik proberen om met mijn voeten een ondergrond te
vinden. Het lukt!

Ik sta eindelijk rechtop. Binnen nog geen fractie van een seconde
merk ik mijn lichaam op.

‘Er is iets veranderd,’ zeg ik hardop tegen mezelf.

To be continued...

Ik hoor graag wat jullie ervan vinden. XOXO Wendy

Twitter Facebook LinkedIn Volgen